Categorie: Laatste nieuws

U heeft waarschijnlijk via de media kennis gekregen van de beslissing van de regering om werkgevers aan te bevelen een “Corona”-cheque van 300 euro toe te kennen aan hun werknemers.

We hebben de minister van Binnenlandse Zaken hiervoor gecontacteerd om na te gaan of de personeelsleden van de politie hierop eveneens recht hebben. (wat volgens ons het geval is). Hij antwoordde als volgt:

• De regeringspartners zijn voorstander van het idee;
• Hij is er zelf 100% van overtuigd dat de personeelsleden van de politie van dit voordeel moeten kunnen genieten;
• Hij zal daarom het resultaat van het debat in het Comité A afwachten;
• In ieder geval zal hij zijn verantwoordelijkheid nemen met betrekking tot onze sector.

Zeer binnenkort mogen wij hierover een concrete beslissing verwachten.

We moeten minister De Crem bedanken voor zijn engagement… in het belang van iedereen!

“Ethnic profiling” is een term die na de aanslagen van 22 maart 2016 in ons land terug naar boven kwam. Enkele deskundigen vonden het niet kunnen dat de politie bepaalde verdachte gedragingen of mensen aan de hand van een profiel systematischer zouden gaan controleren. Men moet er niet flauw over doen, er bestonden inderdaad profielen en/of richtlijnen m.b.t. deze context. En nee, er stonden geen hoogbejaarde madammekes tussen van 80 jaar. Maar is dit niet normaal? Behoren deze gerichte controles niet tot goed en efficiënt politiewerk? De meerderheid van de publieke opinie houdt er echter een andere logica op na dan enkele criticasters.

Ook andere criminaliteitsvormen vergen logischer wijze een zekere “profiling” (en dus niet “ethnic”), om efficiënt proactief te kunnen inspelen op bepaalde fenomenen. Zo zijn de profielen van rondtrekkende dadergroepen, drugdealers, witte boordcriminelen, autozwendel, enz. vaak verschillend. Maar ook in buurten en wijken waar er veel overlast wordt vastgesteld (luide muziek, straat racen, zwerfvuil,…) wordt er vaker gecontroleerd.

Het is dus niet zo dat politieambtenaren zich zouden concentreren op bepaalde buurten omwille van bepaalde mensen met een migratie achtergrond. Men gaat zich gaan concentreren op die buurten en plaatsen waar er bepaalde feiten worden gepleegd, waar er regelmatig overlast is, of waar er een zeker onveiligheidsgevoel heerst.

De focus op bepaalde buurten en individuen (van welke afkomst dan ook) heeft dus niets te maken met enige vorm van vooroordelen, maar kadert in het bestrijden van fenomenen en overlast, alsook het preventieve karakter van patrouilles. Dergelijke preventieve patrouilles en controles hebben ook niets te maken met racisme dat zou leven onder de politiekorpsen, maar met een zekere vorm van dagdagelijks goed politiewerk.

De laatste tijd staan er weer een aantal deskundigen te drummen om kritiek te geven op de politiediensten, door onder meer te laten uitschijnen dat de politiediensten mensen met een migratieachtergrond zouden viseren door tijdens controles zich te bezondigen aan “ethnic profiling”. Ook de term “community policing” wordt vaak geponeerd.  Maar men vergeet daar vaak bij te vertellen dat er ook nog een repressief luik bestaat, en dat proactieve controles zelfs deel uitmaken van het preventieve luik om bestaande fenomenen te kunnen indijken. Bovendien is het afsluiten van het “partnerschap” enkel geschikt voor organisaties en buurtbewoners die het goed voor hebben met de samenleving. Criminelen zijn daar per definitie van uitgesloten.

Maar het is zoals in vele van dergelijke “story’s” dat de beste stuurlui aan wal staan. Het is zeer gemakkelijk kritiek te geven op de politiediensten, vanop een zekere afstand, of hoog en droog van achter een bureel, veelal een tijd na eventuele feiten.

Voor deze mensen zou het niet slecht zijn om enige ervaring op te doen, werkelijk als lid van een interventieploeg (met de botten in de modder). Waarbij de keuzes vaak moeten gemaakt worden in een fractie van een seconde, technieken dienen toegepast te worden die werden aangeleerd, waarbij men vaak beschimpt en geslagen wordt, en waar men op voorhand al weet dat er bepaalde leidinggevenden, politici en deskundigen zijn die daarna alles in twijfel zullen trekken en de politie- vaak het individu – door het slijk halen.

Men moet eens durven duiden welke politie men wil. Wil men in de probleemwijken geen gerichte controles meer? Wil men de boel laten verzieken door geboefte, die de macht over de straat, en de andere buurtbewoners (waarvan 99% het goed meent) overneemt?

Of wil men een sterke politie die inderdaad gemeenschapsgericht werkt (in partnerschap met iedereen die het goed meent en zich aan de wetten wil houden) maar streng is voor criminelen.

Gaat men voor de laatste optie, dan dient dit gepaard te gaan met de volledige steun van de overheden.

Zonder een duidelijk standpunt en visie wordt het politiewerk in België onwerkbaar. Het wordt tijd dat de overheid kleur bekent.

Het resultaat van de betoging in enkele cijfers vanuit het oogpunt van de politie:

• 10.000 deelnemers die onmogelijk de veiligheidsmaatregelen Covid konden respecteren;
• 239 aanhoudingen, waaronder 7 gerechtelijke aanhoudingen aan het einde van de betoging, het werk van dieven/vandalen;
• minstens 32 politieagenten werden gekwetst;
• x-aantal voertuigen werden geheel of gedeeltelijk vernield.

De belangrijkste eis van deze betoging: het zogezegde ongestrafte geweld door Belgische politieagenten!

De belangrijkste eis was de bewering van regelmatig en overdreven geweld door Belgische politieagenten, voornamelijk gebaseerd op een racistische achtergrond. De cijfers tonen pertinent aan dat dit een uit de lucht gegrepen verhaal is! Het beroep van politieagent is het meest gecontroleerde van alle Belgische beroepen. Drie controleorganen en talrijke verenigingen zoals de Liga voor de Rechten van de Mens (die al meer dan tien jaar tevergeefs probeert de bovengenoemde bewering aan te tonen) houden ons voortdurend in de gaten.

• zo’n 200 gevallen per jaar van oneigenlijk gebruik van geweld (bijv. duidelijke foute tussenkomst; het te strak aantrekken van plastic handboeien tijdens een ordedienst);
• tussen 4 en 7 gevallen per jaar van daadwerkelijk EN onaanvaardbaar geweld, waarvoor de daders ontslagen werden.

De gevolgen van deze betoging voor het toekomstige politiewerk:

Collega’s stellen zich tal van vragen over de beslissingen van de administratieve overheid en/of de Gold Commander van de ordedienst. De aanwezige collega’s hadden een groot gevoel van isolement vanwege de “terughoudendheid” van het gebruik van bijzondere middelen (sproeiwagen, …), en het chaotische karakter van de gegeven bevelen (“ga naar deze plaats” … “ga terug naar de vorige plaats” …). Wij zijn inderdaad van mening – en wij zullen daartoe de nodige initiatieven nemen – dat zowel de heer Close (administratief gezag) als de Gold Commander moeten aantonen dat alle genomen beslissingen inderdaad subsidiair, evenredig EN nuttig waren voor het beheer van deze betoging … die gezien de huidige omstandigheden trouwens verboden was. De tolerantiedrempel was voor deze manifestatie niet eens bepaald! De risicoanalyse in het kader van welzijn op het werk was een klucht … waardoor de collega’s – alweer – ernstig in gevaar werden gebracht. Om deze redenen wordt een stakingsaanzegging ingediend.

Meer nog,  alle collega’s op het terrein zullen nu in de verdere afbouw van de Covid veiligheidsmaatregelen geconfronteerd worden met het argument “En wat met de BLM-betoging dan! “wanneer zij moeten tussenkomen op grond van het niet respecteren van de Covid maatregelen, waardoor het respect dat normaal gesproken van de politie wordt verwacht, nog verder afneemt.

En een ook niet te onderschatten effect: heel wat collega’s (en aspiranten) hebben ons gecontacteerd om ons te vertellen dat ze nooit in Brussel zouden willen werken: het gebrek aan personeel in de zes Brusselse politiezones staat niet op het punt om uitgewist te worden!

Voor VSOA Politie is het duidelijk dat elk opzettelijk en niet gerechtvaardigd geweld door een politieagent gestraft MOET worden,

MAAR, uit de cijfers blijkt duidelijk dat de overgrote meerderheid van de Belgische politieagenten plichtsbewuste mensen zijn.

Deze overgrote meerderheid geeft, net zoals VSOA Politie, niet toe dat er sprake is van opzettelijk geweld en zou dit zelf ook niet tolereren.

Maar deze overgrote meerderheid is het ook beu om het onderwerp te zijn van verhalen die niet stroken met de realiteit EN is het beu om het slachtoffer te zijn van niet gefundeerde, kwaadaardige aanvallen.

Zo riskeerden op zondag 7 juni twee collega’s hun leven om de bewoners uit een brandend gebouw te redden. Ze raakten beiden gewond… tijdens hun dagelijkse politiewerk.

VSOA Politie dient een stakingsaanzegging in omwille van een serieus déjà vu-gevoel. (de betoging van 6 november 2014 waarbij meer dan 130 collega’s gewond werden).